Rozdział XXII

{Nadine}

Przez moją głowę przepływały kolejne obrazy. Znalazłam tylko kilka słów, aby były one odpowiednimi określeniami na moją "historię".
Samotna dziewczyna znajduje siebie.
  Bo inaczej nie dałoby się nazwać tego, co prawdopodobnie czułam. To, co mnie łączyło kiedyś z Harry'm, nie było tylko przelotnym zauroczeniem. A nawet słowo "zakochanie", nie byłoby odpowiednie.
To była miłość.
Ale nie taka nastoletnia "miłość". To, co nas łączyło, sprawiło że dojrzeliśmy. Takich przypadków jest mało. Bo to jest taka miłość, jaką czują pary, które są ze sobą kilkadziesiąt lat. Czas się dla nich nieliczy. Oni nadal czują się młodzi, w ich oczach widać zakochanie.
  Ale taka sielanka nie trwała wiecznie w moim przypadku.
Zorientowałam się, gdy obudziłam się tego dnia, kiedy po raz pierwszy i ostatni zobaczyłam Harry'ego, po "odrodzeniu".
-Nadine! - wyrwał mnie z rozmyśleń głos Liam'a. - Słuchasz mnie?
-Tak, tak. - potrząsnęłam głową, żeby się "ocucić". Od razu tego pożałowałam, bo zakręciło mi się w głowie, ponieważ zrobiłam to za szybko. - Zamyśliłam się. Przepraszam.

{Liam}

Przepraszam... Przepraszam...
Słowa Nadine obijały się echem po mojej głowie.
Od jej przebudzenia, przepraszała każdego po kilkanaście razy, za błahostki. Obwiniała się o wszystko. Nawet o rzeczy, które były naturalne. Ale to nie dziwne.
W końcu nie pamiętała samej siebie. Nie pamiętała żadnej rzeczy, która działa się w ciągu ostaniego półroku. To było tak, jakby straciła kawałek samej siebie. Nie chciałbym być na jej miejscu.
Ale kto przy zdrowych zmysłach pragnąłby tak cierpieć?
Jedynym "pocieszeniem" było to, że nie pamiętała tego bólu, który był jej zadawany. I, że nie pamiętała jak wtedy wyglądała. Taka... poturbowana. Jakby ktoś zadawał jej ciosy na oślep, w furii, agonii.
Niestety ten obraz pozostanie w mojej głowie do końca życia. I w każdej innej, która znajdowała się w tej nieszczęsnej "szopie" tego dnia, kiedy odnaleźliśmy Nadine.
Zacząłem kontynuować przerwany monolog, nawiązując do moich rozmyśleń.

{Nadine}

-Pojechaliśmy wszyscy na koncert charytatywny, gdzie z chłopakami mieliśmy śpiewać. Wy z dziewczynami czekałyście i słuchalyście nas z publiczności. W pewnym momencie gdzieś zniknęłaś. Dziewczyny mówiły, ze poszłaś do toalety, ale nie wracasz od służszego czasu. Oczywiście, Harry, wielka panika, więc Dani, Ellie i Annie poszły cię poszukać. Wróciły przestraszone, każda przekrzykując się nawzajem, że nigdzie cię nie ma. Lou z Niall'em i Zayn'em pojechali do domu zobaczyć, czy tam jesteś, bo się może źle poczułaś. Harry zaczął dzwonić na twoją komórkę, ale był brak sygnału. Po kilkugodzinnych poszukiwaniach, zmęczeni wróciliśmy do waszego domu. Przeczekaliśmy noc i wcześnie rano zadzwoniliśmy na policję, aby zgłosić zaginięcie. Jak się potem okazało - to było porwanie. Kamera zarejestrowała, jak jakaś laska wychodzi z tobą. A raczej - jak cię wyciąga, bo ty byłaś jak naćpana. Policji długo zajęło namierzenie ciebie lub rozpoznanie tej dziewczyny. Któregoś dnia, zadzwonił komisarz z wiadomością, ze namierzyli twój telefon na jakimś odludziu w okolicach Londynu. Oczywiście, wszyscy szybko tam pojechaliśmy. Na miejscu znaleźliśmy twoją torbę, z całą zawartością. Ale najdziwniejsza była karteczka, którą znaleźli policjańci pod torebką.
          Mam ją. Codziennie coraz mniej żywą i energiczną.
  Byliśmy już w drodze po ciebie, bo pies złapał trop, kiedy policja pokazała nam tą kartkę. Wtedy jescze szybciej chcieliśmy mieć cię przy sobie. Nadawca tego listu się nie pomylił. Kiedy po piętnastu minutach dotarliśmy so jakiejś starej chaty w środku lasu, serca nam stanęły, bo wybiegła z niej jakaś zakrwawiona blondyna. Nie... Nie wybiegła. Ona po prostu spokojnie wyszła. Na jej ustach błądził tajemniczy uśmieszek. Zanim policjańci ją złapali, powiedziała tylko:
-Nareszcie. Tak długo kazaliście mi czekać?

---------------------------------------------
Hej, kochani. Wiem, długo nic nie dodawałam, a teraz taki masakrycznie napisany rozdział. To jest chyba najgorszy rozdział, wg mnie. No, ale ja się nie dziwię, skoro moja własna matka mówi mi, że jestem kompletnym beztaleńciem i jestem bezużyteczna. No nic.
Nie wiem, kiedy napiszę dwudziesty-trzeci rozdział. Może w tym tygodniu.
/Victoria xx.